Een jonge vrouw staart dromerig voor zich uit. Haar gezicht straalt vastberadenheid, rust en zelfvertrouwen uit. Ze glimlacht. Denkt ze aan iets prettigs? Haar blonde opgestoken kapsel, fijne gelaat en ranke hals stralen in ivoorkleurig licht. Haar jurk is purper, net als het gordijn achteraan rechts.
Vrouw van Henry Van de Velde
Haar naam is Maria Sèthe. Ze zal later huwen met Henry Van de Velde, schilder, vormgever en architect. Theo Van Rysselberghe zette Sèthe weelderig neer. Toch komt ze niet pronkerig over. Ze zit aan een harmonium dat ze niet bespeelt. Achter het toetsinstrument duikt een cello op. Het schilderij bevat bovenaan de signatuur – VTR – en de datum van het portret. Het harmonium, de cello en het kunstwerk suggereren het maatschappelijke niveau van de welstellende familie Sèthe en hun muzikale interesses.
Onder invloed van Seurat
Als Belg was Van Rysselberghe doordrongen van de portrettraditie van de Vlaamse meesters. Als negentiende-eeuwse kunstenaar hield hij dan weer rekening met de artistieke smaak van de burgerij. In 1886 bezocht Van Rysselberghe de impressionistische tentoonstelling in Parijs. Hij ontdekte er het werk van de Franse kunstenaar George Seurat. Prompt zette hij een neo-impressionistische koers in.
Pointillisme bij Van Rysselberghe
De manier waarop Van Rysselberghe het pointillisme of de stippeltechniek van Seurat in zijn portretten gebruikte, is ronduit meesterlijk. In de traditionele schilderkunst maakt men kleuren door verf te mengen. De pointillist brengt verfstippen in primaire kleuren op het doek aan. De werking van de menselijke hersenen zorgt ervoor dat je een secundaire kleur waarneemt. Door bijvoorbeeld kleine rode en gele stippen naast elkaar te zetten zie je oranje. Van Rysselberghe schilderde kleine stipjes voor expressieve delen als handen en gelaat. De rest van het werk kreeg grotere toetsen.
