Léon Spilliaert is eenentwintig wanneer hij aan de slag gaat bij de Brusselse uitgever Edmond Deman. Zijn taak is verkoop en public relations. Edmond Deman is een bevlogen uitgever voor Franse en Belgische symbolistische dichters. Hij neemt graag jonge, veelbelovende kunstenaars onder zijn vleugels en lanceert ze in de kunstwereld. Hier komt Spilliaert in contact met een wereld van hoogstaande kunstenaars en intellectuelen. Zo ontmoet hij onder meer de dichters Emile Verhaeren en Maurice Maeterlinck. Geïnspireerd door hun symbolistische poëzie brengt Spilliaert de nachtelijke stilte in beeld als een metafoor voor een psychologische of filosofische werkelijkheid. De sfeer in zijn vroege werken is beklemmend, beangstigend, verstild en meditatief. Ze weerspiegelen zijn eigen gemoed.
’s Avonds wandelt Léon Spilliaert graag over de zeedijk waar na zonsondergang meestal geen mens meer komt. Hij houdt van de eenzame stadslichten langs de pier en in de vergeten straten van Oostende, hij heeft oog voor de weerspiegelingen van het maanlicht. De duisternis van de nacht doet de vormen vervagen: de kustlijn, de dijk, de parfumflesjes in het atelier van zijn vader, de planten in zijn interieur, zijn eigen gelaat.
De oorverdovende stilte en de onmetelijke diepte van de nacht tracht hij uit te beelden met een heel persoonlijke techniek. Hij combineert verschillende materialen: kleurpotlood, pastel, aquarel, gouache en Oost-Indische inkt die hij verdunt – of ‘wast’ – met water om verschillende grijswaarden te bekomen. Zo ontstaan er eindeloze schakeringen tussen licht en duister, in zachte overgangen of harde licht-donkercontrasten.
