Er bestaan verschillende versies van Narcissus’ mythe. De bekendste vertelling is ongetwijfeld die uit de ‘Metamorfosen’ van de Romeinse dichter Ovidius (43 v. Chr.- 17 na Chr.). In zijn boek bundelt en hertelt Ovidius bekende mythes waarin een transformatie voorkomt, zoals de mythe van Narcissus. In de versie van Ovidius is Narcissus een knappe jonge jager die alle avances van verliefde meisjes afwijst. Wanneer Narcissus op jacht is in de bergen ziet de nimf Echo hem, en ook zij wordt verliefd op de mooie jongeman. Narcissus wijst haar echter op een wrede manier af. Aphrodite, de godin van de liefde, besluit hem te straffen voor zijn wreedheid. Wanneer Narcissus uitgeput van zijn jachtpartij zijn dorst wilt lessen in een vijver, zorgt de godin ervoor dat hij verliefd wordt op zijn eigen reflectie in het water. Niet in staat om weg te kijken van zijn eigen beeltenis, kwijnt hij langzaam weg. Het enige wat overblijft van Narcissus is een gele bloem, de narcis.
Een andere versie is die van Pausanias (115-180) in zijn ‘Beschrijving van Griekenland’. Pausanias vond het onwaarschijnlijk dat Narcissus zijn eigen reflectie niet zou herkennen. In zijn versie heeft Narcissus een tweelingzus op wie hij verliefd was. Wanneer zij stierf, herkent hij haar in zijn spiegelbeeld. Narcissus wilt dus niet wegkijken van zijn eigen reflectie omdat dit de enige manier is om zijn geliefde tweelingzus te zien. Ook in deze versie verandert hij in een narcis.
