Navolging van de zeventiende-eeuwse barokschilderkunst domineerde tot lang in de achttiende eeuw de artistieke productie in de Zuidelijke Nederlanden. Dit terwijl rond 1750 buitenlandse kunstenaars in Rome het neoclassicisme ontwikkelden. Deze stijl, gericht op de klassieke oudheid, kende haar hoogtepunt in de Franse school rond de schilder Jacques Louis David. Joseph Benoît Suvée is de sleutelfiguur voor de introductie en bloei van het neoclassicisme in Vlaanderen. In 1771 won hij, vóór Jacques Louis David, de felbegeerde Grand Prix aan de Parijse academie. Later werd Suvée aangesteld tot leraar aan de academie in Parijs en was hij directeur van de Académie de France in Rome. Vanuit deze voorname positie speelde Suvée een belangrijke rol in de opleiding van jonge kunstenaars in Vlaanderen. Dankzij zijn grote invloed verkreeg het Brugse neoclassicisme erkenning op Europees niveau. Dibutades of De ontdekking van de tekenkunst is het voorbeeld bij uitstek van Suvée’s neoclassicistische werk. De stijl is koel en statisch, de compositie evenwichtig en getuigt van een strenge eenvoud. Het historiestuk met thema’s uit de klassieke oudheid is het meest favoriete genre binnen het neoclassicisme. Dibutades tekent de omtrekken van haar geliefde op de muur op basis van zijn schaduw. Dit verhaal geldt als legendarische oorsprong van de tekenkunst volgens de antieke geleerde Plinius. Suvée’s voorstelling illustreert op symbolische wijze de platoonse stijlfilosofie die aan het neoclassicisme ten grondslag lag: kunst als schaduw van de werkelijkheid.
