De kwetsbaarheid van de maatschappij en de zorg die daarbij komt kijken, het is een brandend actueel thema sinds de voorbije weken. Zorg wordt vaak ondergewaardeerd in een kapitalistische samenleving, meent Hana Miletić. Ze zoekt naar sporen van schaarste en verwaarlozing in de grootstedelijke samenleving. Gebroken auto-onderdelen, zoals een achteruitkijkspiegel, een koplamp of een autoruit die door hun eigenaar op een creatieve, geïmproviseerde manier hersteld werden met een stuk karton, wat plastic en tape, of een gescheurd zeil van een stelling, het zijn dat soort details dat ze vastlegt op foto. Ze noemt zichzelf een straatfotografe. Fotografie helpt haar om de stad beter te begrijpen en een verhouding te zoeken tot haar medemens. Maar omdat het begrijpen meer tijd vraagt dan wat het snelle medium fotografie haar kan bieden, zoekt Miletić naar een proces van vertraging.
Weven is zo’n medium dat Hana Miletić hanteert om haar foto’s te vertalen naar een trager proces om meer vat te krijgen op de samenleving. Het langdurige en repetitieve verloop van het handweven helpt haar om haar positie te bepalen. Vooral mensen en verschijnselen met een ondergeschikte plaats in de samenleving krijgen haar bijzondere aandacht. Ook in de manier waarop draden samenkomen in een weefsel zit er een hiërarchie. Meestal is dat boven-onder-boven-onder. Wat boven zat, komt onderaan. Het doet haar kritisch nadenken over de hiërarchie in een weefsel, tussen de verschillende media waarmee ze werkt en ook breder in de maatschappij, het sociale weefsel. ‘Het is pas door waarde toe te kennen aan zorg geven en krijgen, dat er een ethiek van samenzijn kan ontstaan. Net die waardebepaling interesseert mij heel erg. Hoe kan je je eigen privileges gebruiken zodat anderen ook meer naar waarde geschat worden?’
Met weven knoopt Hana Miletić aan bij een ambacht dat ze al kende uit haar jeugd in Joegoslavië. Textielwerk wordt in haar familie van generatie op generatie doorgegeven door vrouwen. Het werken met textiel wordt vaak geassocieerd met vrouwenwerk, net als zorgverlening, maar beiden worden meestal benaderd vanuit een ondergeschikte en ondergewaardeerde rol.
De handgemaakte weefwerken uit de reeks Materials zijn gebaseerd op haar straatfotografie. De kleuren en texturen van elk textielwerk uit de reeks verwijzen naar de materialen die op de foto zijn vastgelegd. Miletić werkte de weefsels in verschillende schalen uit in een poging om stedelijkheid en gemeenschappen te begrijpen, om zorgend om te gaan met de stedelijke omgeving en haar kwetsbare inwoners. Kan kwetsbaarheid überhaupt gerepareerd worden? Weven is een minutieus proces. Ook in de techniek en het materiaal schuilt een zekere kwetsbaarheid. Draden breken soms af en dus is repareren inherent aan het maakproces. Hana Miletić beoefent weven als een activiteit van lichaam en geest, met een beweging van hoofd naar hand en weer terug. Haar aandacht gaat naar het uitgebreide proces van het maken, denken en voelen. De natuurlijke vezels vormen een band tussen mens en natuur.
Steeds weer zoekt Hana Miletić naar nieuwe manieren om uitwisseling en samenwerking in het artistieke proces te brengen. Ze voorziet collaboratieve programma’s van lezingen, performances, filmvertoningen, publicaties en workshops, omdat ze het nodig vindt om blijvend kritisch na te denken en in dialoog te gaan over de veranderlijke maatschappelijke werkelijkheid.
Tekst: Inne Gheeraert (Mu.ZEE), april 2020