De kwetsbaarheid van de maatschappij en de zorg die daarbij komt kijken, het is een brandend actueel thema sinds de voorbije weken. Zorg wordt vaak ondergewaardeerd in een kapitalistische samenleving, meent Hana Miletić. Ze zoekt naar sporen van schaarste en verwaarlozing in de grootstedelijke samenleving. Gebroken auto-onderdelen, zoals een achteruitkijkspiegel, een koplamp of een autoruit die door hun eigenaar op een creatieve, geïmproviseerde manier hersteld werden met een stuk karton, wat plastic en tape, of een gescheurd zeil van een stelling, het zijn dat soort details dat ze vastlegt op foto. Ze noemt zichzelf een straatfotografe. Fotografie helpt haar om de stad beter te begrijpen en een verhouding te zoeken tot haar medemens. Maar omdat het begrijpen meer tijd vraagt dan wat het snelle medium fotografie haar kan bieden, zoekt Miletić naar een proces van vertraging.
Weven is zo’n medium dat Hana Miletić hanteert om haar foto’s te vertalen naar een trager proces om meer vat te krijgen op de samenleving. Het langdurige en repetitieve verloop van het handweven helpt haar om haar positie te bepalen. Vooral mensen en verschijnselen met een ondergeschikte plaats in de samenleving krijgen haar bijzondere aandacht. Ook in de manier waarop draden samenkomen in een weefsel zit er een hiërarchie. Meestal is dat boven-onder-boven-onder. Wat boven zat, komt onderaan. Het doet haar kritisch nadenken over de hiërarchie in een weefsel, tussen de verschillende media waarmee ze werkt en ook breder in de maatschappij, het sociale weefsel. ‘Het is pas door waarde toe te kennen aan zorg geven en krijgen, dat er een ethiek van samenzijn kan ontstaan. Net die waardebepaling interesseert mij heel erg. Hoe kan je je eigen privileges gebruiken zodat anderen ook meer naar waarde geschat worden?’
