Een beschrijving van dit werk is belangrijk omdat het voor Léon Spilliaert de aanzet was tot het maken van een zeer uitgebreide reeks composities met poppen. Met ‘uitgebreid’ bedoelen we dat er vandaag minstens 65 van dergelijke composities bekend zijn. Het gros van deze kunstwerken realiseerde Léon Spilliaert tussen 1930 en 1934.
De kunstenaar was met zijn gezin in 1922 terug naar Oostende verhuisd en bleef er (mits een regelmatige adreswissel) tot 1935 wonen. Het was Henri Vandeputte (1877-1952) die Spilliaert tot deze verhuis naar zijn geboortestad wist te verleiden. Oostende herleefde na de Eerste Wereldoorlog. The Roaring Twenties waren ook sterk voelbaar in de verengelste badstad. Een jazzmanie brak los en het casino en het kursaal waren de places to be. Josephine Baker, Dolly Sisters, het Russisch ballet van Diaghilev en Tino Rossi passeerden de revue. Henri Vandeputte had als directeur feestelijkheden in het kursaal de touwtjes in handen. De man was in de eerste plaats een gepassioneerde dichter met een groot hart voor beeldende kunst, met in het bijzonder een zwak voor de persoon en het werk van Léon Spilliaert. Als redacteur van de krant Le Carillon
moedigde Vandeputte de piepjonge Henri Storck (1907-1999) aan om over het werk van Léon Spilliaert en James Ensor te schrijven. De cineast in spe werd door de Oostendse kunstscene in zijn ambities gesteund. In 1928 werd de Club du Cinéma opgericht. Naast jazz moest ook de film dringend geïntroduceerd worden in Oostende!
Het is binnen deze feestelijke context dat we de reeks met poppen het best kunnen situeren. De latere werken bevatten protserige porseleinen poppen die aan de vrouwelijke bezoekers van de festiviteiten in de Salle des Ambassadeurs in het Oostendse Casino werden uitgedeeld. Vandeputte schonk Madeleine Spilliaert een aantal van die poupées, iets wat ze als pubermeisje veel minder kon appreciëren, maar voor haar vader was het echter een bron van inspiratie, én de reden waarom we er vandaag over schrijven.
