Raadselachtige Parijse sfinks
Een dromerige, jonge vrouw, verzonken in haar eigen gedachten. Ze ondersteunt haar hoofd lichtjes met haar hand en staart voor zich uit, recht naar ons. De merkwaardige, koele lichtval roept een ongemakkelijke sfeer op. De achtergrond is bruin en neutraal, de ruimte kaal. Geen enkel voorwerp of attribuut. Wat een raadselachtige vrouw schilderde Alfred Stevens toch met De Parijse sfinks. Een vrouw die afwijkt van de dames die hij doorgaans schilderde in rijk ingerichte interieurs vol tierlantijnen. Wie is die vrouw? Welke verborgen raadsels draagt ze met zich mee? De titel draagt alleen maar bij tot het mysterie.
Femme fatale
Het is een feit: kunstenaars kijken graag naar vrouwen. Vroeger speelden ze vooral een mythologische of historische rol. Stevens stapt hiervan af. Hij portretteerde de eigentijdse vrouw als een verleidelijk voorwerp. Met De Parijse sfinks tovert hij een jonge burgervrouw om tot een geheimzinnige, sensuele verschijning. Een femme fatale.
Stevens’ schilderijen
Brusselaar Alfred Stevens maakte in Parijs furore als schilder van prachtig geklede dames. Hij portretteert ze in charmante genrestukken. Daarin legt hij telkens een vluchtige stemming neer: de weemoed bij een afscheid, de ontroering van een brief, het geruis van een zijden japon. Stuk voor stuk sfeervolle schilderijen vol rijkdom en luxe. ‘De blik van een vrouw bezit meer charme dan het mooiste landschap of zeezicht en meer aantrekkingskracht dan een zonnestraal’. Dat schrijft Stevens in zijn ‘Impressions sur la peinture', een boek met 360 wijsheden over de schilderkunst. Die gedachtegang komt duidelijk tot uiting in De Parijse sfinks.
