Zonder titel

Ook in de nieuwe reeks schilderijen van Joris Ghekiere vinden we de dekoratieve energie terug die zo kenmerkend is voor zijn werk met bloemenpatronen, fijn geschilderde paarse en gele dégradés. Uitdeinende cirkelmotieven appeleren aan het naar schoonheid hunkerende oog, maar ze lijken het beeld echter van binnenuit te ondermijnen, ... een vorm van esthetische sabotage? Precies deze gelaagdheid van het…

Ook in de nieuwe reeks schilderijen van Joris Ghekiere vinden we de dekoratieve energie terug die zo kenmerkend is voor zijn werk met bloemenpatronen, fijn geschilderde paarse en gele dégradés. Uitdeinende cirkelmotieven appeleren aan het naar schoonheid hunkerende oog, maar ze lijken het beeld echter van binnenuit te ondermijnen, ... een vorm van esthetische sabotage? Precies deze gelaagdheid van het beeld dat finaal lijkt te ontsnappen aan de perceptie en aan het begrip van de toeschouwer lijkt een konstante te zijn in het werk van Joris Ghekiere. Twee witte ovalen kantelen aan weerszijden van een ‘zip’ in het paarse dégradé van het enige abstrakte werk in de reeks. Zijn het lege spiegels die enkel onze blik terugkaatsen buiten het schilderij of kijken we door vensters naar een elders gesitueerd vertepunt, in het midden van het schilderij waar de zip het zicht blokkeert? Het is een sleutelwerk in de reeks. Welke motieven Joris Ghekiere ook schildert –bloem, erotisch tafereel of een bomauto- de uitdaging, het genoegen en de waarheid zijn gelegen in de ervaring van het kijken en de geregisseerde veranderlijkheid van het beeld. En waarom zouden precies deze omkering en omweg niet kunnen leiden tot het dichter benaderen van het werkelijke waarvoor we zo blind zijn? Meer dan vroeger wordt in een aantal nieuwe werken de spanning tussen abstraktie en representatie opgevoerd. Het decoratieve patroon –of moeten we het een woekerend virus noemen?- heeft zich met andere woorden midden in het schilderen genesteld. De blik verliest zich in een doorwerkte verfhuid -verkregen door een afwisseling van gespoten, geschilderde en gestempelde zones, en een voortdurend afschermen en terug ophalen van verschillende verflagen- weg van het motief en het document naar soms desoriënterende autonome effecten van het schilderen, zoals licht en onscherpte. Zo transformeert de donkere bosgrond in het beukentafereel tot een nachtelijk zicht op de stad vanuit een landend vliegtuig. Deze vervreemdende afwisseling van verschillende schilderstechnieken en gezichtspunten binnen één schilderij wordt nog versterkt door de radikale keuze voor het negatiefbeeld. Het werk met de zwarte vlokken is een herneming van een bestaand schilderij van een berkenlandschap in de sneeuw, het is er het digitaal negatiefbeeld van: donker wordt licht en omgekeerd, groen wordt roodpaars, witte sneeuwvlokken worden zwarte vlokken. Het is voor de toeschouwer onmogelijk om het positief van het beeld voor ogen te halen. Tegenbeelden als deze zetten de toeschouwer op het verkeerde been, en er is geen ééndimensionaal statisch beeld van het werkelijke. Enkel de bloemen –ook nu- zijn wat ze zijn, ze bieden zich aan ter aanschouwing, al maskeren zij ook hun overrijpe of verwelkte kortstondigheid. (bron: https://archief.transit.be/artists/JorisGhekiere/JorisGhekiere.php)