Het rode jasje

Waltons Het rode jasje is typerend voor de portretschilderkunst na Whistler. Geplaatst tegenover een egale, donkergrijze achtergrond straalt uit het schilderij een klemmende psychologische spanning. De persoonlijkheid van het meisje reflecteert in haar doordringende, onderzoekende blik. Haar portretpose krijgt dan ook een extrapicturale dimensie die het spanningsveld tussen de geportretteerde en de schilder onthult. Walton hanteerde een schetsmatige techniek die…

Waltons Het rode jasje is typerend voor de portretschilderkunst na Whistler. Geplaatst tegenover een egale, donkergrijze achtergrond straalt uit het schilderij een klemmende psychologische spanning. De persoonlijkheid van het meisje reflecteert in haar doordringende, onderzoekende blik. Haar portretpose krijgt dan ook een extrapicturale dimensie die het spanningsveld tussen de geportretteerde en de schilder onthult. Walton hanteerde een schetsmatige techniek die hij vooral in het jasje, het riet van de stoel en het vaasje toepaste. De vrije factuur vertaalde zich ook coloristisch, vooral in de rode partij van het lijfje. Whistleriaans is de kleine ruimte waarin het tafereel zich afspeelt, waarbij de beperkte perspectief compositorisch noodzakelijk wordt geacht maar niet overheerst. Walton exposeerde Het rode jasje op de Gentse salon van 1902. Op de tentoonstelling waren kunstenaars uit Schotland ruim vertegenwoordigd, wat volgens de vooraanstaande Belgische criticus Octave Maus een aristocratische verfijning aan de tentoonstelling verleende. Over Het rode jasje was de criticus formeel: d’une couleur superbe.