Voor de wet

Deze sculpturen laten zich veel meer gelden als autonome beelden, als experimenten met volumes en materialen. De duidelijk leesbare, eenvoudige, soms erg minimale vormen worden identiek herhaald (...). Eenzelfde vorm wordt in verschillende materialen met eigen kleuren uitgewerkt of krijgt een doorzichtige pendant - de lucht die tot vorm wordt. Ritmische oppervlaktestructuren benadrukken de materialiteit van de beelden. Toch zijn…

Deze sculpturen laten zich veel meer gelden als autonome beelden, als experimenten met volumes en materialen. De duidelijk leesbare, eenvoudige, soms erg minimale vormen worden identiek herhaald (...). Eenzelfde vorm wordt in verschillende materialen met eigen kleuren uitgewerkt of krijgt een doorzichtige pendant - de lucht die tot vorm wordt. Ritmische oppervlaktestructuren benadrukken de materialiteit van de beelden. Toch zijn deze sculpturen niet louter vorm en materie. Ze worden verrijkt door het vrolijk spel van associaties die ze oproepen, expliciet door de titel, subtiel door de vorm. De op elkaar of naast elkaar geplaatste bogen, Voor de Wet (1986), kunnen in verband gebracht worden met het gelijknamige verhaal van F. Kafka waarin een wachter een man heel diens leven lang de toegang weigert tot de Wet die gelegen is achter een reeks poorten. Als beeld van een poort - zowel toegang als afgrendeling - kunnen de bogen metafoor zijn voor de scheiding tussen het gekende en het ongekende. De boogvorm kan ook speelobject worden of, in omgekeerde positie een woelige rivier met ontstuimige, omslaande golven die als mogelijkheid tot wegdromen uit deze door de ratio beheerste wereld een sterke aantrekkingskracht uitoefent op de in wezen romantische kunstenaar.