Jules Elslander
Datering
(1912)Periode
20ste eeuw
Wouters werkte aanvankelijk in het meubelatelier van zijn vader in Mechelen. In 1901 schreef hij zich in aan de academie in Brussel waar hij tot 1904 opgeleid werd als beeldhouwer. Als schilder was Wouters autodidact. Hij modelleerde zijn beelden in klei met het opzet ze in gips maar uiteindelijk in een of meerdere exemplaren in brons te laten gieten. De…
Lees meer
Wouters werkte aanvankelijk in het meubelatelier van zijn vader in Mechelen. In 1901 schreef hij zich in aan de academie in Brussel waar hij tot 1904 opgeleid werd als beeldhouwer. Als schilder was Wouters autodidact. Hij modelleerde zijn beelden in klei met het opzet ze in gips maar uiteindelijk in een of meerdere exemplaren in brons te laten gieten. De fameuze bronsgieter Jacques Petermann leerde de stiel bij de Brusselse Compagnie des Bronzes. Eerst werkte hij onder zijn eigen naam maar van 1906 tot 1967 leverde zijn bedrijf bronzen af onder de naam Fonderie Nationale (Natle) des Bronzes. Om de uniciteit van haar collectiestukken te borgen, kon de directie van het KMSKA naast een bronzen afgietsel af en toe ook de gipsen moedervorm verwerven.
Wouters en zijn model heb elkaar toevallig ontmoet op het balkon van de tram van Bosvoorde naar Brussel in 1910. Jules (eigenlijk Jean-François) Elslander (1865-1948) was een Franstalig literator die in België en Frankrijk een schandaal veroorzaakte toen hij in 1890 de roman Rage charnelle (Zinnelijke razernij) publiceerde. Een boek waarin incest en necrofilie aan bod kwamen en die hem de bijnaam "le lycanthrope du naturalisme" (de weerwolf van het naturalisme) opleverde. Elslander zou nog enkele literaire werken publiceren en verdedigde ook de vooruitstrevende pedagogische opvattingen van Francisco Ferrer maar ging aan de slag bij de kunsthandel die de Fransman Georges Giroux in Brussel begon in 1912. Na de dood van Giroux na de Eerste Wereldoorlog zal Elslander samen met Paul Colin het bedrijf blijven leiden. Elslander speelde een doorslaggevende rol in de lucratieve overeenkomst tussen de Galerie Giroux en Rik Wouters. Dat was ongetwijfeld een goede reden om zijn portret te maken, Wouters zal overigens ook het portret van mevrouw Giroux ten-voeten-uit boetseren.
Enkele jaren na de sculptuur van Wouters zal Henri Ramah een portret van Elslander schilderen waar we hem opnieuw met zijn handen in zijn zakken ontmoeten. Kennelijk hield Elslander van deze ongedwongen, zelfzekere houding. Door de nogal schetsmatige vormgeving lijkt het alsof Elslander een snor had. In zijn beeldhouwwerk heeft Wouters veel sneller de monumentaliteit bereikt, die hij naderhand ook in zijn schilderkunst zal nastreven.
Lees minder
