Roger Raveel wil anders kijken naar de dingen. Hij peilt naar de overgang tussen werkelijkheid en abstractie. Door zijn omgeving heel intens te observeren, ziet hij andere dimensies. Sommige elementen komen meer tevoorschijn, andere verdwijnen. Als het zonlicht bijvoorbeeld te fel op het gelaat van een persoon schijnt of verdoezeld wordt door de schaduw van een pet, kan dat de identiteit van die persoon uitwissen. Andere elementen, zoals de rug of de pet, zijn daardoor veel scherper present en nemen de identiteit over. Dat zorgt voor een spanningsveld: de identiteit die verdwijnt, maar elders terugkeert. Om die afwezigheid meer te benadrukken, voegt hij in zijn schilderijen witte vlakken toe, afgelijnd met een dikke, zwarte lijn. Ze vormen voor hem een leegte, een mentale ruimte of een geestelijke schuilplaats. Soms maakt hij ook gebruik van stippen om de identiteit te laten oplossen.
Midden jaren 1950 is het figuratieve bijna volledig verdwenen uit zijn werk. Steeds vaker verschijnen er vierkanten. Voor Raveel is het vierkant een puur product van de mens, want in de natuur vinden we geen vierkanten. Daarom beschouwt Raveel het vierkant als de drager van iets geestelijks. Het kan bijvoorbeeld een gedachte voorstellen.
Het schilderij Hommage à Giotto beweegt zich op de rand van de abstractie. Bij het bereiken van dit punt van bijna pure abstractie, gaat de kunstenaar twijfelen of zijn kunst niet te ver verwijderd is van de realiteit. Om die reden zoekt hij opnieuw contact met de werkelijkheid, met de natuur, door felle, lichtgevende kleuren toe te voegen. Er ontstaat een broos evenwicht tussen het materiële en het immateriële.
Van al deze elementen – de lege ruimtes, de stippen, de vierkanten, de felle kleuren en de verwijzingen naar de werkelijkheid – wil hij vooral de onderlinge samenhang benadrukken. Samen met de verticale, horizontale of diagonale lijnen zorgen deze elementen voor een mentale verbondenheid en een innerlijke structuur. De lijnen verwijzen ook naar de oersymboliek van bepaalde tekens.
Roger Raveel gaat nog een stap verder in het aanhalen van de werkelijkheid. Op een bepaald moment kiest hij om de omgeving letterlijk in zijn verhaal te integreren. Dat doet hij door spiegels toe te voegen of objecten zoals houten bedstijlen of een vogelkooi met een levende duif.
Deze heel karakteristieke, eigen stijl noemt Raveel ‘de nieuwe visie’. Het is zijn manier om in te spelen op het veranderende wereldbeeld en aandachtig te zijn voor geestelijke dimensies.
Tekst: Inne Gheeraert, Mu.ZEE Oostende
Ontdek het vernieuwde Mu.ZEE, met een unieke collectie moderne en hedendaagse kunst in België, van 1880 tot vandaag. Volg Mu.ZEE via Facebook, Twitter en Instagram.