Recent onderging het werk een uitgebreide restauratiebehandeling. Van de restauratie werd gebruikgemaakt om het schilderij ook materiaaltechnisch door te lichten.
Op dit schilderij zien we hoe Sint Sebastiaan, de lijfwacht van de Romeinse keizer Diocletianus (ca. 243-316), omwille van zijn Christelijk geloof doorboord werd met pijlen. De Romeinse weduwe Irene en haar dienares bevrijdden hem. De voorstelling met Irene was geliefd in de zeventiende eeuw omdat ze symbool stond voor de christelijke naastenliefde en de rol van de vrouw als zorgende beklemtoonde, zoals die tijdens de contrareformatie werd vooropgesteld.
Tegelijk kan het tafereel inhoudelijk verbonden worden met de rol van pestheilige die Sebastiaan na zijn dood kreeg toebedeeld. Dat zien we bijvoorbeeld aan de suggestie van een stuiptrekkende beweging en de verkleuring van zijn ledematen – symptomen van de ziekte – en de weergave van een ongewone lucht op de achtergrond. Deze verwijst wellicht naar dreigende natuurfenomenen die men in de zeventiende eeuw in verband bracht met de pest. In de jaren 1620, de periode waarin dit schilderij moet ontstaan zijn, werd Europa – ook Gent – geteisterd door uitbraken van de dodelijke ziekte.
